Technika carvingowa 1998

CARVING - nowy kierunek rozwoju narciarstwo

Słowo wstępne. Do kogo adresowana jest praca.

Wprowadzenie

Zmiany zachodzące w ostatnich latach w narciarstwie zjazdowym
Frajda - jako najważniejszy element rozwoju narciarstwa.
Carving i jego innowacje
Carving w rzeczywistości
Carving w Polsce
Czynniki wpływające na powstanie i rozwój carvingu

Rys historyczny
Zjazdowcy lat 70-tych
Slalom gigant lat 80 – tych
Rewolucja w slalomie, tyczki uchylne
Telemark
Snowboard
Łyżworolki
Rozwój techniki w produkcji sprzętu
Carving - Sprzęt

Etymologia
Narty
parametry
krawędzie
taliowanie
Płyty pod wiązania
Wiązania
Buty narciarskie
Kije narciarskie
Metodyka

Wprowadzenie
Metodyka w zajęciach carvingowych
Dobór terenu – jego znaczenie przy stawianiu pierwszych carvingowych kroków
Elementy ważne w technice carvingowej
 
Prowadzenie nart śladem ciętym
Sposób rozpoczęcia skrętu
Siły działające w skręcie
Pozycja narciarza
 
Opanowanie techniki carvingowej
Podstawy na nartach carvingowych
Podstawowy skręt równoległy na nartach carvingowych
Metodyka podstawowego skrętu równoległego
 
Droga 1 – poprzez skręcanie w pozycji równoległej
Droga 2 – poprzez skręcanie w pozycji płużnej
Droga 3 – poprzez skręty wywołane w pozycji płużnej, a kończone w pozycji równoległej
 
Wybrane ćwiczenia I zadania w rozwinięciu dróg: 1, 2, 3.
Poszerzenie doświadczeń z carvingu
 
Droga do świadomie zdrowej, ochronnej, relaksującej, nieobciążonej jazdy
Carving zachowawczy
Carving w rehabilitacji
 
Carving nie tylko na nartach carvingowych
Fun carving
Carving solowy
Carving grupowy
Carving terenowy
 

Słowo wstępne

Praca ta adresowana jest do narciarzy dobrze i bardzo dobrze jeżdżących na nartach zjazdowych, jak również do szerokiego grona instruktorów Polskiego Związku Narciarskiego.

Wyboru tematu tego dokonałem głównie z uwagi na możliwość dotarcia tą pracą do możliwie dużego grona instruktorów pracujących i szkolących w Polsce.

Napisanie jej pozwoli mi przedstawić carving, jako nowy kierunek w kontekście ewolucji narciarstwa alpejskiego w ostatnich latach.
 

Wprowadzenie

Zmiany zachodzące w ostatnich latach w narciarstwie zjazdowym

Większość z nas, jeżdżących i uczących w dniu dzisiejszym instruktorów, pierwsze szlify narciarskie zdobywała w Polsce. Na krótkich wąskich, nie przygotowywanych do jazdy stokach.

Dla tego, też i technika tejże jazdy na nartach w chwili obecnej ma mniejsze, lub większe pozostałości tamtych czasów.

Na ogół dobrze radzimy sobie jeżdżąc po muldach, lodzie, na urozmaiconych, stosunkowo trudnych technicznie, lecz krótkich trasach. Gorzej już czujemy się na pełnej szybkości, na długich trasach zjazdowych, gdyż takich tras praktycznie w naszych górach nie ma.

Niewielu z nas mogło stosunkowo wcześnie wyjechać w „cywilizowane „ góry, gdzie obraz narciarstwa totalnie się zmienia. Wysokie góry, lodowce, rozbudowana infrastruktura, szybkie wyciągi, brak kolejek, ogromna ilość szerokich, długich i perfekcyjnie przygotowanych tras narciarskich. Wszystkie te elementy pozwalają na całkowicie inną jazdę na nartach długimi gigantowymi skrętami, jazdą szybką a kontrolowaną, co za tym idzie inną „FRAJDĘ” z ich uprawiania.

Z przyjemnością przyznam jednak, iż polskie ośrodki narciarskie przechodzą w ostatnich latach korzystną metamorfozę. Zaczyna się i tutaj dbać o klienta. Oferują nam sztuczne zaśnieżanie, również przygotowanie, wyrównanie tras narciarskich uległo znacznej poprawie pozwalając nam i tutaj na jazdę na nartach zbliżoną do światowych kanonów.

Jak już wspomniałem „cywilizacja narciarska „ w świecie zmieniała się, rozwijała się głównie technika korzystania z walorów gór. Powstawały nowe kompleksy wyciągowe, hotelowe, odnowa biologiczna. Nowe rodzaje śniegów, utwardzanie tras itd. itp. Oczywiście zmiany te pociągnęły za sobą zmiany stylu jazdy na nartach – szybkość poruszania się, technika wykonywanych skrętów. Do zmian tych dopasowały, zmieniły się również i narty.

W krajach alpejskich zmiany te dokonywały się systematycznie. Praktycznie od końca II wojny światowej, każdy nadchodzący sezon narciarski przynosił coś nowego.

My zostaliśmy z tyłu. Z jednej strony musimy przyznać, iż wszelkiego rodzaju nowinki światowe dochodzą do nas, a co najważniejsze akceptowane są przez nas, z pewnym opóźnieniem. Z drugiej zaś strony, wtedy, kiedy cały świat miał już do swojej dyspozycji wszystko to, o czym wspomniałem wcześniej.- my oglądaliśmy to, w telewizji. Nasze „białe szaleństwo „ ograniczało się do stania w kolejkach i karkołomnych zjazdów, po dzikich, zapuszczonych, nie przygotowanych trasach. Miało to w sobie sporo uroku, ale technika jazdy na nartach w ten sposób wypracowana różnić się będzie od światowego poziomu.

Chcąc jednak nawiązać do światowej czołówki powinniśmy uczyć się od nich, gdyż na tym polu zarówno Austryjacy, Niemcy, Francuzi, Amerykanie … mają od nas większe doświadczenie.

Prowadząc szkolenia narciarskie zarówno stopnia podstawowego, lecz szczególnie w trakcie prowadzenia szkoleń na stopnie instruktorskie, spotkałem się z dużą grupą młodych ludzi, szkolonych już gdzieś, u kogoś, mających wysokie mniemanie o swoim ślizganiu się na nartach.

Techniczne umiejętności prezentowane przez nich pozostawiały jednak wiele do życzenia.

„FRAJDA” jako najważniejszy element rozwoju narciarstwa

Zmieniają się trasy, zmienia się moda, zmienia się myślenie i ideologia. Zmienia się młodzież, którą chcąc czegoś nauczyć musimy sami się zmienić, a im zaoferować to, co w chwili obecnej w dziedzinie techniki narciarskiej jest aktualne.
Z historii wiemy, iż powstanie narciarstwa mało miało do czynienia z przyjemnością, którą dzisiaj nazywamy białym szaleństwem. Powoli ujarzmialiśmy góry, od dalekiej północy, gdzie poruszanie się zimą bez rakiet śnieżnych było niemożliwością. Polowania, prowadzone wojny.

Jednakże w miarę upływu czasu, człowiek zaczął odnajdywać w ześlizgiwaniu się, możliwości poruszania się po tym białym puchu – przyjemność i możliwość klasycznej, sportowejrywalizacji.

Gdyby nie było tej wielkiej frajdy, przyjemności i rywalizacji,- to, czy narciarstwo w dniu dzisiejszym stałoby na tak wysokim poziomie. Czy do produkcji nart wprowadzano by materiały jak technologie świeżo przenoszone z laboratoriów wojskowych i kosmicznych.

Z zapartym tchem śledzimy i obserwujemy zmagania wyczynowców, ale czy tylko, możliwość perfekcyjnego pokonania slalomu pociąga nas do uprawiania narciarstwa? Na twarzach milionów ludzi w trakcie jazdy widzimy –RADOŚĆ, to radość z wykonywanego wysiłku, uczucia młodości, odreagowywania, ZAPOMNIENIE codziennych trosk i trudów, nabierania kondycji psychicznej i fizycznej.

Jest to przecież mknięcie, FRUNIĘCIE w przestrzeni. Unosząc się nad ziemią, ślizgając się po białym puchu czując pęd wiatru na twarzy i całym ciele – PRĘDKOŚĆ – to, to, co ciągnie najodważniejszych, a z pomocą nart mogą ją czuć w bezpośredni sposób, to –WOLNOŚĆ -czym mocniej, pewniej, swobodniej będziemy z niej korzystać, tym więcej F R A J D Y z niej wyciągniemy.

W chwili obecnej, u schyłku XX wieku gonitwa i bieganina udziela się praktycznie wszystkim.

Życie nabiera tempa. Szybkie sportowe samochody. Autostrady, na których coraz to rzadziej spotkać można klasyczny, wypieszczony samochodzik. Trochę nas to przeraża, ale cały świat w swoim zwariowaniu w którąś stronę pędzi. Coraz więcej osób chce korzystać z życia. Chce również jeździć na nartach, ale oni już nie chcą przez lata próbować, uczyć się, doskonalić, szlifować swoje umiejętności. Oni po prostu chcą od razu jeździć. dla tego narciarstwo, sposób z jego korzystania należy maksymalnie upraszczać, a jego styl i obowiązujące w nim normy zachowania dopasowywać do aktualnie obowiązującej mody i stylu bycia.

Carving i jego innowacje

Czy carving jest odpowiedzią na postawione tutaj pytania? Z pewnością jest nową modą, nowym stylem bycia. Jego ekstremalna forma kreuje wygląd i sposób zachowania się jej zwolenników.

Ale carving, to nie tylko ekstremalnie wykonywane skręty z biodrem ocierającym się o śnieg. To szeroka gama nowych zmienionych geometrycznie nart, powstałych na skutek wieloletnich prac konstruktorów, praktyków i teoretyków narciarstwa. Zmieniona konstrukcja nart ułatwia wykonywanie skrętów, szczególnie o średnim I długim promieniu. Zwiększa komfort jazdy i możliwości stosowania nowych łatwiejszych i skuteczniejszych technik narciarskich.

Co takiego jest w nartach carvingowych? Czym różnią się one od nart tradycyjnych?

Długością – narty carvingowe są krótsze od nart tradycyjnych.
Wcięciem bocznym – taliowanie nart – różnica szerokości między dziobami, piętką i środkiem narty. Parametry te zmieniają się w zależności od kształtu figury geometrycznej wpisanej w krawędź narty /okrąg, elipsa, parabola, … /. Kształt ten bezpośrednio wpływa na zachowanie się nart w skręcie.

Promieniem bocznej krzywizny nart, jeżeli wartość tego promienia jest wartością mniejszą niż 35 m, to są to narty carvingowe. Wszystkie narty o promieniu bocznej krzywizny większym niż 35 m, to narty tradycyjne.

Według wartści promienia bocznej krzywizny R, narty carvingowe dzielimy na cztery grupy:

RACE CARVING - R - / 24 – 34 / m - narty sportowe, do jazdy na dużych i bardzo dużych prędkościach. Ich walorów najlepiej dostrzec można podczas bardzo szybkich i agresywnych zjazdów. Narty na dobrze przygotowane twarde stoki

ALLROUND CARVING - R - / 18 do bardzo szybkich i agresywnych zjazdów.
Narty na dobrze przygotowane twarde stoki

ALLROUND CARVING - R - / 18 – 35 / m - narty dla dobrze i bardzo dobrze jeżdzących narciarzy, narty uniwersalne, również dla tradycyjnej techniki. Dla narciarzy
preferujących jazdę ciętym śladem, jazdę ostrą agresywną. Narty najbardziej uniwersalne terenowo, zalecane na polskie stoki.

EASY CARVING - R - / 20 - 25 / m - narty dla uczących się i początkujących narciarzy. Ułatwiają wykonanie pierwszych skrętów. Jazda na małych i średnich prędkościach z lekkim opieraniem się na krawędziach nart. Narty uniwersalne terenowo, zalecane na polskie stoki.

FUN CARVING - R - / 10 - 18 / m - narty do ekstremalnego wykonywania skrętów
z ciałem maksymalnie wychylonym do środka skrętu. Jazda bez kijów narciarskich, na dużej prędkości. Maksymalne wykorzystanie siły odśrodkowej i oparcia się na krawędziach nart. Narty na szerokie, przestrzenne stoki.

W każdej z w/w grup nart carvingowych, wyróżnić można narty łatwiejsze, lub trudniejsze w prowadzeniu. Łatwiej wchodzące lub wychodzące ze skrętu.
Propozycje ze strony carvingu, dają nam, szeroką gamę nart i stwarzają możliwości wyboru i doboru odpowiedniego dla nas sprzętu. Propozycje przedstawiane przez firmy narciarskie dokładnie opisują, do jakiego rodzaju narciarstwa dane narty zostały skonstruowane. Daje to możliwość dokładniejszego, niż w nartach tradycyjnych, dopasowania ich do techniki i dynamiki
jazdy przez narciarzy reprezentowanej.

Przy konstruowaniu nart carvingowych została odwrócona jedna z podstawowych zasad narciarstwa. To nie my swoją techniką jazdy dopasowujemy się do nart – to techniczne i konstrukcyjne parametry nart dopasowywane są do tego, czego oczekujemy po dzisiejszym narciarstwie.

Aby bardziej zrozumieć zasady funkcjonowania carvingu i różnice w stosunku do nart tradycyjnych, należy zwrócić uwagę na promień bocznej krzywizny narty – R. Zmniejszenie wartości tego promienia umożliwiło wykonanie ciętego skrętu o mniejszym promieniu, wykorzystując jedynie ustawienie nart pod kątem do płaszczyzny śniegu. Czym mniejszy promień – R, większy kąt ustawienia nart względem podłoża - tym większa możliwość ich wygięcia, co za tym idzie - skręt o mniejszym promieniu na nich wykonamy, a jazda stawać się będzie bardziej
ekstremalna.

Wykonywany w ten sposób skręt na nartach carvingowych, jego promień zależeć będzie od: promienia bocznej krzywizny nart – R, kąta jaki w trakcie jazdy występuje między nartą a podłożem, siły docisku narty w jej środkowej części, twardości narty, jej wygięcia, wcinania się krawędzi narty w śnieg.

Skręt wykonywany na tak ułożonych i prowadzonych nartach, pozwala na jazdę śladem ciętym, a co najważniejsze, maksymalne wykorzystanie siły odśrodkowej działającej na narciarza w trakcie skręcania. Siła ta jest podstawowym elementem i warunkiem funkcjonowania techniki narciarskiej końca XX w.

Carving w rzeczywistości

Jak założenia tutaj przedstawione, mają się do praktyki. Reklamówki firmowe – carving, przedstawiają w bardzo korzystnym świetle – cele reklamowe. Ale, czy ma to wiele wspólnego z rzeczywistością?

Na podstawie wrażeń zebranych od osób jeżdżących na nartach carvingowych, można mówić o zaletach i wadach tych nart:

ZALETY:

Nowe uczucie przyjemności, skręt z nowym ułożeniem ciała.
Tak, jak w snowboardzie możliwość maksymalnego wychylenia się do wewnątrz skrętu.Ułatwienie pracy narty w skręcie - daje większe jej czucie.
Przy łatwiejszym prowadzeniu nart - odczucie większej przyjemności z ich pracy.

Łatwość wchodzenia w skręt bez aktywnego obrotowego impulsu skrętnego.
Jazda na nartach śladem ciętym.
Kontrolowane skręty na dużych prędkościach

Skręty o średnim i dużym promieniu, stają się dziecinną zabawą.
Łatwiej skręca się w ciężkim śniegu.
Dobrze trzymają na twardych, sztucznie zaśnieżanych trasach.

WADY:

Narty mocno taliowane mogą powodować problemy w krótkich skrętach.
Źle trzymają na ekstremalnie nachylonych stokach.

Na mocno nachylonych stokach, w końcowej części skrętu, zbytnio podjeżdżają pod stok, powodując u narciarzy początkujących zachwianie równowagi i możliwość utraty kontroli nad nartami.

Narty szybko reagują na utratę pozycji w skręcie.
Większe siły działające w skręcie – każdy błąd ustawienia ciała w czasie skrętu okupiony jest większą pracą.

Jazda na nartach w ekstremalnych pozycjach jest bardziej męcząca.
Może wzrastać niebezpieczeństwo krawędziowania nart w jeździe na wprost.
Narty nie zawsze pasują do uchwytów w wagonikach narciarskich i bagażników
samochodowych.

Wszystkie, przedstawione wyżej wrażenia, są spostrzeżeniami indywidualnymi. Dla tego też, sugestie z nich płynące, mogą, lecz nie muszą być zgodne z wrażeniami czytelnika. Stanowią one pewną odnośnie, w stosunku do barwnych reklamówek firmowych.

Carving w Posce

Korzystanie z zasad carvingu w Polsce będzie się różniło od wzorców zachodnich. Nauka ślizgów wzdłuż krawędzi nart, bez stoku o odpowiednim nachyleniu i szerokości, jest znacznie utrudnione. Dla tego, metodyka i ćwiczenia, powinny być odpowiednio poszerzone i dopasowane do określonych warunków.

Mała ilość długich i szerokich tras narciarskich, duża ilość narciarzy na nich jeżdżących znacznie ograniczy pełnię korzystania z walorów carvingu. Trzeba jednak z jego zasad i walorów zaadoptować to, co jest możliwe. To, co, może odpowiadać polskiemu narciarzowi zarówno w Polsce, jak i za granicą.

Aby wyrazić swoją indywidualną opinię na ten temat, odrzucić, lub zaakceptować carving, jego formy, należy temat ten w możliwie pełny sposób poznać i zrozumieć zasady jego działania.

W pracy swojej, postaram się przedstawić obraz carvingu ze strony technicznej, jak i sposób i możliwości adaptacji jego formy przez narciarzy dobrze I bardzo dobrze jeżdżących na nartach.
 

Czynniki wpływające na powstanie i rozwój Carvingu.

Rys historyczny

Idea carvingu nie jest odkryciem ostatnich lat. Technika narciarstwa zjazdowego zawsze opierała się na jeździe na nartach taliowanych I ich krawędziach. Ostatnie lata przyniosły jednak ogromne zmiany w konstrukcji I budowie nart, znacznie ułatwiające to, o czym morzono już od lat – jeździe śladem ciętym.

Już ponad sto lat temu / 1896 r / M. Zdarsky w swojej książce „Die Lilienfelder Skilauftechnik” dokładnie opisał budowę narty taliowanej I jej zgięciowo wychyleniowe działanie w czasie krawędziowania. Zwracał uwagę na znaczenie „wydrążania”, „wyciskania” nart w jeździe po łuku I wpływu tego na szybkość zjazdu.

Rok 1896 to również rok ukazania się w Kristiani / Oslo / książki „Lerbuch fur das Skilaufen” Norwega F. Huitfeldt opisującego w niej różne regionalne formy narciarstwa. W regionie Telemark rozwinęła się forma narciarstwa, o której autor pisał: „W przeciwieństwie do dużej szerokości w okolicy dziobów, narta jest wyraźnie węższa idąc do części środkowej, do tyłu znów jest szersza” Pod pojęciem Telemark rozumiano, więc taliowaną, „górską nartę”.

W kolejnych latach przed I między wojennych, zwracano dużą uwagę na własną siłę sterowania narty I marzono o cięciu w skręcie. Jednakże dopiero powojenny rozkwit narciarstwa alpejskiego, infrastruktura, wyciągi, spreparowane trasy, pociągnął za sobą dyskusję nad jazdą w skręcie płynnym, bez hamowania.

F. Reichert w 1957 r wyszedł z wybiegającą w przyszłość pracą „Der Einfluß der Skiform auf die Richtungsanderungen in der Abfahrt”, w której bada I analizuje taliowanie nart, różne jego kształty, na wyginanie się nart I ich pracę w skręcie. G. Joubert I J. Vuarnet w 1960 r w „Ski moderne „ I 6 lat później w „Schneidetechnik” mówią o cięciu w skręcie.

W 1967 r ukazuje się dodatek do „Przewodnika nauki jazdy na nartach”,w którym to przy opisie jazdy przesiadką była mowa o tym, że „wewnętrzna krawędź zewnętrznej narty ostro”„wchodzi” I pod koniec skrętu tnie.

W technice carvingowej bardzo konsekwentnie postępuje Amerykanin W. Witherell. W swojej książce „How the racers ski” w 1972 r podkreśla znaczenie cięcia od samego początku. Tak opisuje on cięty łuk płużny: „carved snowplow turn” Niemcy w swoich planach nauczania rozwijali znaczenie cięcia w skręcie. W 1981 r – łączyli głównie cięcie z przesiadką – nożycową, w 1993 – cięcie w ramach określenia celu „jazdy na tyczkach” / szczegółowo opracowane /. 1995 r konsekwentnie rozwijają cięcie - / kurvengleiten / z pozycji przykucniętej, przenoszenie na jazdę w skrętach o coraz mniejszym promieniu.

Sensu powstania nowej, zmodernizowanej techniki I tak gwałtownego jej rozwoju w ostatnich latach szukać należy w:

dążeniu do bycia szybszym,
obawą przed upadkiem,
znalezieniu najkrótszej drogi przejazdu.
Wszystkie te zależności znaleźć można tam, gdzie prędkości podczas zjazdu są największe, a ruchy wykonywane ciałem ograniczone.

Zjazdowcy lat siedemdziesiątych

w początkach lat 70 tych, przynoszących pozycję „jajo” w biegu zjazdowym. Zjazdowcy, aby osiągnąć maksymalną prędkość zjazdu zmuszeni byli do jazdy i zakręcania w pozycji „ jajo”. Jak jechać i zakręcać bez odciążenia, wyjścia WN. Nie ma możliwości obrotu ciałem, kolanami. Nie można używać kijów, antycypacji…. Wszystko jest zablokowane. Odpowiedź jest następująca – przesuwając narty względem siebie i zmieniając krawędziowanie nart. Tak prosto funkcjonowały już te założenia w latach 70 tych.

Slalom gigany lat osiemdziesiątych

Koniec lat 70 tych przynosi jazdę frontalną w slalomie gigancie. Przestaje się już liczyć estetyka jazdy, czas liczy się najbardziej i decyduje o zwycięstwie. Kontr rotacja pozostała jeszcze jedynie w środku skrętu, celem odwrócenia się od tyczki i zaatakowania jej biodrem. Widoczne jest jeszcze chodzenie góra - dół, ale nie służy już to rotacji kolan i nóg, a głównie zwiększenia nacisku na narty w trakcie kończenia i rozpoczynania nowego skrętu.

Rewelacja w slalomie – tyczki uchylne

Rok 1984 przynosi rewolucyjne rozwiązanie w slalomie – tyczki uchylne. Ostateczne przerwanie techniki wedel weszło niespodziewanie przez wprowadzenie tyczek uchylnych. Jones Nilson – mistrz świata w slalomie 1985 r – wiedział dokładnie, iż tylko ciasne, szybkie najechanie nartami na tyczkę będzie skuteczne od tego momentu. Wcześniej narty i ciało zbyt długą drogę
wykonywały przejeżdżając po ciasnych i krótkich skrętach. Najlepszym rozwiązaniem było wychylenie się ciałem, jednocześnie przez narty do wewnątrz skrętu i w dół. Ale jak objechać tyczkę? W starej technice wewnętrzne ramie ocierało się o tyczkę, atakując ją. Natomiast teraz /w uproszczeniu / zewnętrzne ramie bezpośrednio atakuje tyczkę, najazd na nią kolanami i już powstało nowe rozwiązanie, nowa koordynacja.

Telemark

Nazywany również starym carvingiem. W obu technikach idea wykonania skrętu jest podobna.

Narty ustawione w odpowiedniej pozycji, ustawienie krawędzi – skręt wykonuje się
automatycznie. Przy obu formach narciarstwa jazda wykonywana jest na krawędzi i talii nart.

Snowboard

Ekstremalny carving najbardziej zbliżony jest do snowboardu. Tak samo, mocne akcentowanie krawędzi i talii. Podobne ułożenie w skręcie. Podobne odczucia, frajda i przyjemność doznawane w trakcie jazdy.

Bez wątpienia w ostatnich latach snowboard najbardziej przyczynił się do popularności carvingu na świecie. Szerokie, krótkie deski, posiadają ekstremalne taliowanie I pozwalają na perfekcyjne cięcie w skręcie. Wielu będzie stosować obie te techniki.

Łyżworolki

Stanowią doskonałe uzupełnienie ćwiczeń przygotowawczych przed nartami. Wraz z kształceniem wyczucia równowagi, umożliwiają one poruszanie się / skręcanie i rozpędzanie /zgodnie z zasadami nowoczesnej techniki carvingowej.

 

Rozwój techniki w produkcji sprzętu

Rozwój techniki w produkcji sprzętu, a szczególnie wprowadzanie nowych materiałów konstrukcyjnych. Umożliwiło skonstruowanie nart elastycznych w płaszczyźnie strzałkowej, jednakże sztywnych w płaszczyźnie poprzecznej. Taka charakterystyka pracy nart, pozwoliła na skracanie ich długości i głębsze taliowanie.


Carving - sprzęt

ETYMOLOGIA

to carv - ciąć
Carving - jazda na nartach ciętymi skrętami

Skręt carvingowy - czysty skręt cięty, od początku do końca wycinany przez krawędzie nart, zgodnie z ich talią i wygięciem.

Narty carvingowe - narty o radykalnie zmienionej formie geometrycznej:

• szerokość dziobów nart powyżej 93 mm
• szerokość środka nart pomiędzy 62 - 65 mm / wyjątek snowriders /
• szerokość tyłów nart powyżej 88 mm

Narty

PARAMETRY:

Narty carvingowe, są nartami o zwiększonym, a w niektórych wypadkach, radykalnym taliowaniu. Wszystkie inne parametry i ich właściwości są temu podporządkowane.

Sztywność wzdłużna - zmniejszona – narta może się głębiej wyginać. W ten sposób łatwiej dopasowuje się do promienia skrętu wycinanego zgodnie z promieniem jej bocznej krzywizny.

Sztywność poprzeczna - zwiększona - dzioby i piętki nart mniej się wichrują. Nie ześlizgują się przy ustawianiu nart na krawędzi, pod kątem do płaszczyzny śniegu i dociśnięcia ich w środkowej części. W ten sposób skrócone narty lepiej trzymają na twardych sztucznie zaśnieżanych stokach.

Pełna ostrość krawędzi na całej długości - narty tradycyjne, również były taliowane. Działanie jednak tego taliowania, wykorzystywane było, w drugiej części skrętu, w trakcie sterowania.

Wywołanie skrętu odbywało się na płasko ustawionych, odciążonych nartach, w wyniku rotacyjnego impulsu skrętnego. Aby ułatwić moment wywołania skrętu, przody i tyły nart były tępione. Tym samym krawędzie i całe narty skrócone. Co za tym idzie, dzioby nart, które tak efektywnie potrafią wciąć się w śnieg i rozpocząć cięty skręt zostały zupełnie pominięte. Dobrzy narciarze, wyczuwający te braki kompensowali je dłuższymi nartami.

KRAWĘDZIE:

W nowej technice, cały skręt wycinany jest krawędzią i talią nart. Krawędzie są miejscem kontaktu nart ze śniegiem, i transformatorem ich właściwości. Konstruktorzy nart pracują również nad skonstruowaniem idealnych krawędzi w nartach. Muszą być one maksymalnie twarde, ale I plastyczne, tak żeby nie zmieniać charakterystyki pracy nart. Dla dobrego trzymania i ślizgu nart, nie ważna jest tylko ostrość krawędzi, ale również ich struktura wewnętrzna.

Dużą uwagę należy skierować na sposób ostrzenie i pełną długość naostrzonych krawędzi.

Szlifowanie końcowych części nart ma duże znaczenie do pełnego wykorzystania nart podczas jazdy.

Geometria krawędzi: Żeby nadać krawędziom większą skuteczność, ostrzy się je o 1 – 4 o ostrzej niż 90 o.

Aby ułatwić prowadzenie nart w skręcie, krawędzie po stronie zewnętrznej stromo opadają, natomiast patrząc od środka na zewnątrz są lekko ścięte na ukos.
Podobny efekt osiągamy stosując krawędzie cofnięte. Krawędzie w przebiegu ostrzenia są lekko cofnięte w stosunku do dolnej powierzchni ślizgu.

TALIOWANIE NART:

Głębokość i kształt taliowania jest najważniejszym tematem dla konstruktorów carvingowych nart. W chwili obecnej temat ten, jest ogromnym polem doświadczalnym, gdzie firmy narciarskie, szukają wciąż nowych rozwiązań. Od kształtu bocznej krzywizny narty, bezpośrednio zależy, zachowanie się nart w skręcie.

Od kształtu i szerokości dziobów nart, zależeć będzie rozpoczynanie skrętu. Łatwiejsze, bądź wymagające większego zaangażowania technicznego wcinanie narty w skręt. Kształt piętki, wpływać będzie na sterowanie i wykończenie skrętu. Narty stają się łatwiejsze, bądź trudniejsze w prowadzeniu. Dopasowywane są, w ten sposób, do prędkości i sposobu jazdy ich użytkowania.

Konstruktorzy, obok tradycyjnego taliowania proponują inne: / eliptyczne, w kształcie „U”, paraboliczne /.

 

PŁYTY POD WIĄZANIA

Są bardzo ważnym elementem w sprzęcie carvingowym. Od kilku lat stosuje się je w narciarstwie sportowym, jednakże carving wprowadza tutaj nowe rozwiązania, mające szersze zastosowania:

Przez swoją konstrukcję wpływają tłumiąco na pracę narty w trakcie jazdy - lepsze ich trzymanie Podwyższona pozycja - lepsze krawędziowanie nartami. Podwyższenie o 3 cm, wydłuża podudzie o około 10 %, zwiększając w ten sposób zakres pracy kolana. Zwiększa się przestrzeń ruchu, pozwalając na pełniejsze dozowanie nim i sterowanie krawędziami.

Wydłużając podudzie zwiększamy ramię siły, zwiększając w ten sposób wartość siły, z jaką działamy na krawędzie nart.

Głębsze zakrawędziowanie – większa prędkość w skręcie. Podwyższenie pozycji buta o 3 cm, pozwala na zwiększenie o 20 o kąta występującego między nartą a płaszczyzną śniegu, co teoretycznie może zwiększyć prędkość w skręcie o 40 %. Przyczepność krawędzi jednak w trakcie takiej jazdy jest niewystarczająca, aby w pełni sterować skrętem ciętym. Narciarz zaczyna dryfować i dla tego podwyższanie jego pozycji w jeździe sportowej, mija się z celem.

Podwyższenie pozycji – bardziej ekstremalne wychylenie w skręcie. Podwyższenie pozycji buta o więcej niż 3 cm, powoduje dryfowanie / jw. /, jednakże w „fun carvingu „ nie jest to tak istotne.

Podwyższenie pozycji buta nawet do 12 cm pozwala na ekstremalne prowadzenie nart na krawędzi w skręcie w pozycji maksymalnego wychylenia.

Efekt usztywnienia narty i podwyższenia pozycji, utrudnia balansowanie na płasko ustawionych nartach i zwiększa ryzyko upadku.

Wrażenia płynące do narciarza z nart w trakcie jazdy uzależnione są od formy, kształtu i materiału konstrukcyjnego płyty. Każda część przyczepiona do narty zmienia jej charakterystykę, bardziej lub mniej ją usztywniając. Narta może zmieniać swoje parametry, słabiej reagować.

Zgodność dopasowania wszystkich elementów jest trudna, i bezpośrednio wpływa na komfort jazdy. Zgodne dopasowanie tych elementów leży w interesie każdego narciarza, dla tego nie należy tutaj przekombinowywać i stosować większych podwyższeń niż jest to zalecane w ofertach proponowanych nam przez firmy narciarskie.

Przy dobieraniu grubości płyty, należy zwrócić baczną uwagę na długość i skuteczność działania ski–stopperów. Podwyższenie mocowania wiązania, powoduje zwiększenie siły działającej na ski-stopper w trakcie wyhamowywania wypiętej narty. Zastosowanie ski-stoppera o klasycznej długości, przy podwyższonym montażu osłabia jego działanie, a nawet całkowicie je niweluje, zwiększając w ten sposób ryzyko zaistnienia wypadku I naszej za niego odpowiedzialności.

WIĄZANIA:

W jeździe carvingowej, są nowoczesnymi wiązaniami stosowanymi również w technice tradycyjnej. Dobieranie wiązań i ich parametrów odbywa się według zasad obowiązujących w narciarstwie tradycyjnym. Należy jednak wiedzieć, w jakie funkcje wiązania takie powinny być wyposażone.

Ruchoma, elastycznie mocowana piętka - podczas mocnych wygięć nart w trakcie skręcania, zmniejsza się odległość między przodem a tyłem wiązania, co powoduje zwiększenie sił działających na buty i wiązania narciarskie. Ruchoma piętka, poprzez zmianę swojego położenia, likwiduje powstałe w ten sposób naprężenia, uelastyczniając nartę i nie dopuszcza do wypięcia buta.
Podwyższone mocowanie butów - zastosowanie zgodne z montowaniem płyt pod wiązania, które tłumaczyłem w poprzednim rozdziale.
Systemy tłumiące drgania - uelastyczniają pracę nart. Powodują płynniejsze prowadzenie nart w skręcie i lepsze trzymanie na twardym podłożu. Tłumienie mikro drgań płynących z nart do narciarza zmniejsza urazy w stawach i aparatach więzadłowych.
Wielokierunkowość wypinania przodów i tyłów wiązań, zwiększa bezpieczeństwo naszej jazdy.

BUTY NARCIARSKIE

W chwili obecnej, do jazdy nową techniką carvingową, używać można tradycyjnych butów narciarskich. Buty te, nie różnią się w tak znaczący sposób od butów carvingowych, jak ma się to z nartami. Jednakże, należy wspomnieć tutaj o różnicach, które warto znać w momencie kompletowania sobie nowego sprzętu.
Przy doborze butów, należy pamiętać o podstawowych zasadach doboru butów narciarskich – rozmiar, dopasowanie do kształtu stopy, sztywność cholewki buta – tak, jak w narciarstwie tradycyjnym.

Buty carvingowe dodatkowo powinny być wyposażone w:
Dynamiczne ramie, w tylnej części buta. Ramie to, przez swoją dynamiczną konstrukcje i sposób zamontowania w dolnej części tyłu buta wspomaga nasze ruchy. Przyczynia się do płynniejszego i pewniejszego docisku przedniej części narty w momencie rozpoczęcia skrętu. Przez dynamiczny powrót do pozycji wyjściowej ułatwia sterowanie skrętem i wzmacnia dynamikę docisku tyłu narty w trakcie wykończenia skrętu.

Canting, regulacja pochylenia cholewki buta w płaszczyźnie czołowej. Regulacja ta, pozwala na odpowiednią modyfikację bocznego kąta ustawienia nogi. Osiągnięty efekt zwiększa siłę nacisku na wewnętrzne krawędzie nart w trakcie jazdy, zmniejszając w ten sposób pracę narciarza.

Ponadto, przyśpiesza moment wcinania się krawędzi narty w śnieg, zmniejszając promień wykonywanego skrętu w stosunku do naturalnego toru jazdy danej narty.
Kliny carvingowe zwiększają możliwość regulacji pochylenia buta w płaszczyźnie czołowej.

Podwyższenie podeszwy buta, wzmaga efekt wydłużenia podudzia, jak w stosowaniu płyt pod wiązania.

W butach carvingowych zwiększona jest sztywność boczna.

KIJE NARCIARSKIE

W klasycznej technice kije spełniają ważną funkcję przy odciążeniu wykonywanym w trakcie rozpoczęcia skrętu. W nowej technice carvingowej, odciążenie to praktycznie nie występuje. Dla tego kije nie spełniają tutaj aż tak ważnej roli.

Filozofia carvingu daje pełną swobodę wyboru sposobu i techniki jazdy. Podaje jedynie wiadomości, w jaki sposób najlepiej jest z niej korzystać, a do czytelnika należy wybór jej najatrakcyjniejszej formy. Daje się tą swobodę również przy wyborze kijków. Można jeździć z kijkami lub, bez.

Odrzucając kije należy jednak wiedzieć, co tracimy:

Częściej, niż nam się wydaje trzeba wykonać kilka kroków żeby podejść, przejść po płaskim do wyciągu, w mokrym śniegu trochę się odepchnąć.

Kijki, we wszystkich technikach narciarskich są wspaniałą pomocą balansową przy utrzymywaniu równowagi oraz stanowią pomoc przy wstawaniu w głębokim śniegu.

Co zyskamy:

Przy pierwszych próbach przechodzenia z tradycyjnej techniki na carvingową brak kijów pomaga w dociążeniu nart przy rozpoczęciu skrętu. Łatwiej zapominamy, o wszelkich wrażeniach związanych z wbiciem kija / odciążenie, moment obrotu, ruch skrętny stopy, kolana /, które przeszkadzać nam mogą w dobrym zakrawędziowaniu narty.

Wykonując ekstremalne skręty kij może nam przeszkadzać. W fun carvingu kijów nie używamy.

Większe odczucie przyjemności, pełniejsze uczucie wolności
Wybierając kije do jazdy carvingowej należy je skrócić o 5 – 10 cm jak w technice tradycyjnej. / należy wziąć tutaj pod uwagę grubość płyty pod wiązaniem dodając ją do długości kijków/.

Kije carvingowe w kształcie swoim, wygięte są bardziej do przodu w łuk tak, aby się dopasowały aerodynamicznie do ciała I nie przeszkadzały przy wykonywaniu mocno wychylonych skrętów.


Metodyka

Wprowadzenie

Według definicji przedstawionej w Encyklopedii Popularnej PWN – „ Metodyka - dydaktyka szczegółowa, zajmuje się specyficznymi zagadnieniami nauczania określonego przedmiotu, lub nauczaniem w szkole określonego typu, lub stopnia „

W narciarstwie zjazdowym, metodyka I związane z nią zagadnienia, wykorzystywane są w tworzeniu I budowaniu procesów uczenia I nauczania sekwencji ruchowych, wykorzystywanych w trakcie poruszania się na nartach zjazdowych. Nauczanie narciarstwa jest procesem trudnym I długotrwałym. Nauczane sekwencje ruchowe są skomplikowane motorycznie. Ich kształcenie
uwarunkowane jest wieloma czynnikami:

wewnętrznymi – charakterystyka ucznia / emocje, motywacje, koordynacja, rozwój psychiczny i fizyczny, wydolność fizyczna, możliwości poznawcze... /.
zewnętrznymi – charakterystyka środowiska / teren, warunki śniegowe I pogodowe, sprzęt, sytuacja społeczna I materialna ucznia … /.
Czynniki te, wzajemnie na siebie wpływają I uzależniają się. Na sterowanie niektórymi z nich, często nie mamy żadnego wpływu. Dla tego, umiejętne dopasowanie I współgranie wszystkich w/w elementów, a co za tym idzie, stworzenie odpowiedniej drogi metodycznej / warunków nauczania /, w dotarciu do wyznaczonego celu nauczania, wymaga od nauczyciela wiedzy, nie tylko z zakresu metodyki, ale również : pedagogiki, psychologii, socjologii, fizjologii, czy
biomechaniki….

Obszerność tego tematu nie pozwoli mi na wyjaśnienie wszystkich praw I zależności tutaj występujących. Chętnych do zgłębiania tej wiedzy, ukierunkowanej w stronę nauczania narciarstwa, odsyłam do takich podręczników jak:

„Program Nauczania Narciarstwa Zjazdowego „ – SITN, PZN w Krakowie
„Podstawy narciarstwa zjazdowego” pod red. Marka Zatonia
„SKRĘT, RYTM, TEMPO – Narciarstwo zjazdowe dla każdego” pod red. Kazimierza Masłowskiego i Zbigniewa Stanisławskiego.

Przedstawiane w w/w publikacjach prawa I zależności rządzące uczeniem I nauczaniem narciarstwa zjazdowego, dają nam swobodę szerokiego wyboru I wiele możliwości dopasowania kolejnych kroków na drodze do uczenia I opanowywania kolejnych technik związanych z narciarstwem zjazdowym.

Swobodne korzystanie z wiedzy tam przedstawionej, umożliwi nam potraktowanie tego tematu, jako swoistego – przepisu kuchennego. Mamy, bowiem podane „składniki” I ich „ proporcje „ na drodze, do osiągnięcia określonego „ celu „. Jednakże efekt końcowy, „ umiejętność „ stworzenia potrawy, zależeć będzie głównie od „ kucharza „ – nauczyciela. Od jego wiedzy, wyczucia i doświadczenia, zależeć będzie efekt końcowy – obraz I smak „ białego szaleństwa „.

Zajęcia z narciarstwa zjazdowego powinny prowadzone być w pełni swobodnie. Zgromadzona przez was wiedza na ten temat pozwoli na prowadzenie ich w sposób prosty I przyjemny. Żadnych metodycznych dogmatów. Otwartość I płynność jest szansą kreatywnego prowadzeniazajęć.


Metodyka w narciarstwie carvingowym

Metodyka wykorzystywana w prowadzeniu zajęć carvingowych, oparta jest na metodyce stosowanej w narciarstwie zjazdowym. Z uwagi na kształt nart carvingowych I związane z tym ułatwienia w opanowaniu niektórych elementów technicznych, przedstawiany tutaj proces nauczania narciarstwa będzie procesem dostosowanym do nowych warunków.

U podstaw narciarstwa stoją dwa elementy – CZUCIE I ZROZUMIENIE. Dzieci więcej czują, dorośli – rozumieją. Kształcenie umiejętności: wyczucia równowagi, rytmu, odczuć kinestetycznych I przestrzenno – czasowych, jest bardzo ważne w narciarstwie zjazdowym.

Pozwala na dokładniejsze wyczucie I zrozumienie własnego ciała. Oraz pełniejsze poznanie możliwości fizycznych, jakimi osobiście dysponujemy
Nauczanie sekwencji ruchowych oparte jest na procesach poznawczo – umysłowych. Trzeba, bowiem zrozumieć I zaakceptować zasady działania, ażeby później zgodnie z założeniami je wykonać. W narciarstwie tradycyjnym, jak I carvingowym jeździmy myśląc.

Musimy wiedzieć, jakie siły na nas w trakcie jazdy działają I jak je w trakcie jazdy optymalnie wykorzystać. Musimy wiedzieć I czuć, jakie sygnały nasze ciało wysyła nam, co na ich podstawie wnioskować I jak zareagować. Nie można jeździć „ na oślep „, bez czucia I kontroli. Bez wiedzy I zrozumienia środowiska, w jakim się poruszamy I zasad, jakie w danym schemacie ruchowym obowiązują.

Carving – wychodzi od założenia:

„ NARTA, JAKO NARZĘDZIE, MUSI ZE ŚNIEGIEM, JAKO SUBSTANCJĄ, BYĆ W DOBRYM KONTAKCIE”.

Wiedeńscy profesorowie skonstruowali modele nart / figury /, które pomogły, w prosty sposób pokazać I udowodnić jak ślizg na krawędziach nart współgra z ich taliowaniem. Jak w ten sposób rozwijać jazdę na nartach.

Głównie, to narty „ jadą „ skręt. Narciarz ma tylko łatwą pracę do wykonania.
Technicznie jazda jest łatwiejsza niż na nartach tradycyjnych.
Wcześniej wykonany wykrok, wychylenie biodrem, uzyskana w ten sposób pozycja, ustawia narty na krawędziach, skręt wykonuje się automatycznie z uwagi na konstrukcję nart.

Po przeprowadzonych badaniach I obserwacjach, można wysnuć następujące wnioski:

Ustawienie nart z wykrokiem I zakrawędziowanie / zmiana krawędzi / jest abecadłem dzisiejszego narciarstwa.

Długie narty jadą dłuższy skręt /mniejsze taliowanie/, krótkie narty – krótszy skręt większe /taliowanie/.

Skręt wykonywany jest przez narty: ich kształt, ułożenie, wygięcie, odpowiada śladowi pozostawionemu na śniegu. Dla tego, narty carvingowe, w tak wykonanym skręcie ciętym, zachowują się bardzo dobrze.

Wygięcie nart, siła docisku jej środkowej części, wpływa na promień wykonywanego skrętu. Dla tego ważne jest dopasowywanie sztywności nart, do reprezentowanej techniki.

Zwiększenie krawędziowania / ustawienie nart pod kątem do płaszczyzny śniegu / skraca wykonywany skręt przez nartę, wzmacnia wcinanie się jej w płaszczyznę śniegu. Przez regulację pochylenia biodra I kolan, możesz swobodnie sterować wykonywanym skrętem.

Wykonanie skrętu na garbie terenowym – wydłuży jego promień, w zagłębieniu terenu – skróci.

Wszystkie udoskonalające techniki narciarskie, związane z rozpoczynaniem, sterowaniem I wykańczaniem skrętu, muszą wychodzić od pytania:

JAK PROWADZIĆ NARTY, JAK OPTYMALNIE JE UŻYĆ I WPROWADZIĆ JE
 W RUCH?
 

Dobór terenu – jego znaczenie przy stawaniu pierwszych kroków

Wyszukanie odpowiedniego stoku do postawienia pierwszych carvingowych kroków to pierwsze działanie, jakie powinniście wykonać w celu odpowiedniego wyczucia I wypraktykowania zawartych wyżej twierdzeń.

Odpowiedzią na pytanie, co to jest carving?, Są narty – ich czucie I zrozumienie. Bardzo ważnym czynnikiem będzie teren, w którym podejmiecie pierwsze carvingowe próby. Odpowiednia konfiguracja terenu – szerokość, przestrzenność, lekkie pochylenie.

Narciarze dobrze jeżdżący na nartach tradycyjnych I mający podstawowe pojęcie o carvingu, już po kilku zjazdach znajdą odpowiedź na podstawowe pytania związane z carvingiem.

Prawidłowo dobrany teren, winien zapewnić nam dużą przestrzeń I swobodę manewru, być w miarę płaski, pozwalający na swobodną I kontrolowaną jazdę na wprost. Wybór I wyszukanie takiego terenu, w sposób znaczący ułatwi wam zapoznawanie się z techniką carvingową.

W Polsce stoków takich jest bardzo mało. Dlatego większość z was zaprzyjaźnianie się z tą nową techniką okupić musiało będzie większą pracą.
 

Elementy ważne w technice carvingowej

W opanowywaniu techniki carvingowej, zwrócić uwagę należy na następujące elementy:

(1). Prowadzenie nart śladem ciętym.
(2). Rozpoczęcie skrętu.
(3). Siły działające w skręcie.
(4). Pozycja narciarza.
Prowadzenie nart śladem ciętym

Zacznijmy od umiejętności prowadzenia nart śladem ciętym. Pozwólmy, więc bez większego angażowania się z naszej strony / za wyjątkiem utrzymywania równowagi I balansowaniem kolanami /, nartom samym jechać I zakręcać.

Odpowiedzmy sobie na pytanie – jak one same potrafią jechać?
Na małej prędkości, stojąc w pozycji równoległej - szerokiej, bawmy się kolanami pochylając oba raz w jedną, raz w drugą stronę. Złączając je ze sobą, tworząc „X”, lub dając je na zewnątrz, robiąc z nóg „beczkę” Zobaczmy, co stanie się z nartami?

W jaki sposób będą jechać? W którą stronę pojadą? Jak szybko zareagują? Jaki ślad po sobie zostawią? Czy się ślizgają bokiem ? czy wycinają I tną łuki widoczne na śniegu ?

Bawmy się w ten sposób I wyczuwajmy jak narty jadą, skręcają I tną. Ile pracy wykonują za nas,ile pracy nam zostawiają. Zwiększajmy prędkość I wychylenie w skręcie.

Podczas pierwszych zjazdów, jedźmy bez kijów narciarskich. Pamiętamy, bowiem, że kije w narciarstwie tradycyjnym, pomagają podczas odciążeniu wykonywanego na początku skrętu.

Brak ich zredukuje nasze chodzenie góra – dół I odruchy związane z tradycyjnym rozpoczynaniem skrętu / odciążenie, skrętny ruch stóp, kolan, rotacje … /. Jazdę nową techniką porównajmy, do jazdy motorem. Starajmy się maksymalnie dociskać narty w trakcie jazdy do śniegu, a wykonywane skręty regulować przez wychylenie I balansowanie ciałem. Nie chodzi tutaj o nowe elementy techniczne, ale o sztandarowy temat, z którym każdy miał już doświadczenie.

Rozpoczęcie skrętu

Szczególnym elementem, nad którym, powinniście najbardziej pracować, który jest kluczem do prawidłowego wykonania skrętu, jest moment I sposób rozpoczęcia skrętu Tradycyjna technika, gro swoich działań opierała na sposobie rozpoczęciu skrętu. Z uwagi na konstrukcję nart tradycyjnych I trudność wprowadzenia ich w skręt - technika ta, dawała nam wiele możliwości odciążenia nart, tyleż samo możliwości obracania ich w celu łatwiejszego rozpoczęcia skrętu.
Przy nartach carvingowych rozpoczęcie skrętu jest znacznie ułatwione / budowa nart jw. /.

Nie musimy nart odciążać, wręcz przeciwnie, żeby narty te prawidłowo wprowadzić w skręt, należy odwrócić całą sytuację. Rozpoczynając skręt dociśnięcie nart I sterowanie ułożeniem ich krawędzi, według zasad podanych wyżej, pozwoli nam na pewne wprowadzenie ich w skręt I dalsze sterowanie ich ślizgiem wzdłuż krawędzi.

„ Wycinanie „ skrętu można rozpocząć na kilka sposobów, w zależności od techniki I sposobu jazdy nam osobiści odpowiadającemu. Można płynnie I delikatnie przejść z krawędzi na krawędź, stopniowo dociskając narty. Pamiętajmy o nie obracaniu ich, ale o ciągłym I pewnym staniu na nartach. Jedynie, delikatne „ puszczenie „ krawędzi, pomoże nam w rozpoczęciu I sterowaniu skrętem. Wówczas zaczniemy trochę „ dryfować”, a jazda nasza będzie zbliżona do tradycyjnej.

Pewne I dynamiczne wejście na krawędzie nart, spowoduje podobną ich reakcję. Rządni wrażeń narciarze, rozpoczną w ten sposób jazdę ekstremalną, pełną popisów zręcznościowych I wytrzymałościowych. Jazda w ekstremalnym wychyleniu, daje możliwość pełnego wyżycia się, zarówno fizycznego jak I emocjonalnego. Oba te sposoby, jak I cała gama, zachowań pomiędzy nimi, daje możliwość nowego odnalezienia się dla wielu z nas. Wystarczy tylko spróbować I znaleźć trochę czasu I chęci na postawienie nowych kroków.

Siły działające w skręcie

Pozwólmy nartom jechać, my dopasowujmy się do nich I do sił lepiej wyczuwalnych w skrętach carvingowych. Siła odśrodkowa, która jest ważnym elementem nowej techniki, musi być przez nas dobrze zrozumiana I odpowiednio wykorzystana.

Wzór F = mv˛/r mówi nam, od czego zależna jest wartość siły odśrodkowej : masy narciarza, prędkości jazdy, wartości promienia wykonywanego skrętu. Parametry te mogą być takie same zarówno w tradycyjnej, jak I w carvingowej technice. Narciarz nadal waży tyle ile ważył, może jechać szybciej, lub wolniej, wykonywać skręty o dużym, średnim, lub małym promieniu.

Zmienia się jednak narzędzie, którym dokonujemy skrętów. Narty carvingowe, pozwalają nam na większy zakres wykorzystania siły odśrodkowej. Wzór podany wyżej pozwoli nam na określenie wartości siły odśrodkowej w sytuacji, kiedy dysponujemy stałym punktem zaczepienia. W narciarstwie sytuacji takich praktycznie nie spotykamy./ idealnie wycięty skręt carvingowy, na idealnie twardym podłożu/

W narciarstwie musimy brać pod uwagę dryfowanie, ześlizgiwanie się narciarza z wyznaczanego przez narty toru jazdy. Związane jest to z : niewystarczającym krawędziowaniem, zmienną twardością podłoża, konstrukcją nart, ostrością krawędzi … W nartach carvingowych tor naszejjazdy zbliżony będzie do toru geometrycznego, opisanego na krawędzi I talii nart. Zapewnia to mocniejsze oparcie się stóp na krawędziach nart, przejmowanie większych obciążeń siłą odśrodkową I pozwala nam na pokonywanie skrętów z większą prędkością w większym wychyleniu.

Pozycja narciarza

Pozycja narciarza w narciarstwie carvingowym, uzależniona jest od jego indywidualnych upodobań. Każdy z nas ma możliwość wyboru stylu I techniki jazdy, odpowiadającej naszym psychicznym, fizycznym I estetycznym upodobaniom. Aby jednak wyboru tego dokonać w sposób zgodny I nie kolidujący z zasadami poruszania się na nartach, należy wiedzieć o poru szczegółach:

Frontalna pozycja - Z uwagi na zmniejszoną rotację stóp I kolan przy wykonywanych skrętach, pozycje rotacyjne I kontr - rotacyjne zmniejszyły swoje znaczenie. Pozycja frontalna jest pozycją łatwiejszą, zdrowszą, ochronną dla naszego organizmu, jednocześnie zapewniającą nam więcej emocji z wykonywanych zjazdów.

Szerokie – równoległe ustawienie nart- Pomaga w krawędziowaniu I przyjmowaniu głębszej pozycji dośrodkowej.

Ruchomy, pracujący staw skokowy – Jeżdżąc na nartach opieramy się piszczelami na językach butów. Wielu narciarzy jeździ bez odpowiedniego wykorzystania butów narciarskich. Buty nie służą zablokowaniu stawu skokowego, lecz do dynamicznego przekazywania sił I obciążeń z narciarza na narty. Obniżenie pozycji bez pochylenia kolan do przodu / zgięcie w stawie
skokowym /, dociśnięcia piszczeli do języków w butach, wygięcia I reakcji cholewki butów, powoduje „ siadanie na tyłach „. Przy zwiększonej sile odśrodkowej w skręcie, ciągnie to za sobą nieprawidłową pracę, obślizgiwanie się nart, szybkie zmęczenie narciarza I negatywne wrażenia z jazdy.

Środek ciężkości:

W płaszczyźnie strzałkowej najbardziej komfortowe I najmniej męczące, jest utrzymywanie pozycji zrównoważonej, tzn. nie - wychylonej w przód I nie odchylonej w tył. Odchylenia I wychylenia stosowane są w jeździe sportowej w celu przyśpieszenia, jak I w skrętach sytuacyjnych. Wymaga to jednak dużej wytrzymałości I sprawności fizycznej
W płaszczyźnie czołowej ruchy związane z przyjmowaniem pozycji dośrodkowej związane są z kompensowaniem siły odśrodkowej. Mocniejsze krawędziowanie, wywołuje wystąpienie większej siły odśrodkowej, a tym samym, głębszą pozycję dośrodkową przez nas przyjętą. Pogłębienie pozycji dośrodkowej można wykonać: kolanami, biodrem, lub całym ciałem.
Ręce I kijki narciarskie - Możemy jeździć z kijami lub bez. Możemy wbijać je przy rozpoczęciu skrętu, lub używać ich do balansowania I ułatwienia zachowania równowagi. Ręce możemy mieć przed sobą, z boku, lub opuszczone. Możemy dotykać nimi śniegu podczas wykonywania skrętów. Jeździmy tak jak lubimy I chcemy, jak jest nam łatwiej I przyjemniej. Wybieramy taki sposób jazdy, jaki zapewni nam pełnię wrażeń I możliwość wyładowania się psychicznego, fizycznego I emocjonalnego.

Opanowanie techniki carvingowej

Narty carvingowe, pozwalają nam na szybkie dojście do jazdy na nartach ustawionych równolegle. W zależności od warunków nauczania, do wykonania podstawowego skrętu równoległego możemy dojść trzema drogami:

skręcanie w pozycji równoległej
skręcanie w pozycji płużnej
skręcanie wywołane w pozycji płużnej, a zakończone w pozycji równoległej
Przedstawione wyżej drogi doprowadzić was mogą do opanowania podstawowego skrętu równoległego, tzn. „skrętu wykonywanego we wszystkich fazach na nartach równoległych, na stokach o różnym nachyleniu, ze średnią I dużą prędkością na niemal wszystkich gatunkach śniegu, oraz o różnym promieniu” / wg „Program N. N. Z. „ PZN 1996 r. Po opanowaniu tej podstawowej formy poruszania się na nartach carvingowych przejść można do innych form, takich jak: carving komfortowy, zachowawczy, fun carving, race carving, czy carving w głębokim śniegu.

Celem końcowym, będzie dla was, wykonanie czystego skrętu ciętego, zwanym czystym carvingiem


Podstawy na nartach carvingowych

Aby ruszyć z miejsca I pokonać całą drogę doprowadzającą was do swobodnego carvingowania, musicie zapoznać się ze sprzętem, którym teraz dysponujecie.

Stojąc na stoku w „ pełnym rynsztunku „, zacznijcie od ćwiczeń wykonywanych w miejscu. Przez naciskanie piszczelami na języki butów sprawdźcie: jak cholewka buta ugina się pod waszym naciskiem? Jaką siłą musicie zadziałać? Jak uruchomić staw skokowy? Jak ruszyć nogą ażeby ruch ten nastąpił? Pochylajcie kolana w prawo, lewo, do środka, na zewnątrz – jak podwyższona pozycja zmienia wasze odczucia I wrażenia? Jak trzeba pochylić kolana, aby narty ustawić na krawędziach.

Wykonanie paru obrotów przestępowaniem, podejście bokiem, choinką, przekładanki oswoją was z nową długością nart I wyższą pozycją.

Ślizgi na nartach, ich krawędziach w skos stoku I zabawa kolanami, / tym razem w jeździe /pokaże wam jak narty reagują na wasze ruchy.

Pochylenie kolan do stoku - ustawia narty na krawędziach, stabilizuje jazdę, podkręca kierunek jazdy pod stok, wyhamowuje prędkość.

Pochylenie kolan od stoku – ustawia narty płasko, wprowadza je w ześlizg, destabilizuje jazdę, odkręca kierunek jazdy od stoku, rozpędza was.

Po wykonaniu tych prostych ćwiczeń możecie przejść do nauki zmiany kierunku jazdy. Umiejętność ta jest podstawą bezpiecznego poruszania się po trasach narciarskich. Kontrola prędkości I wykonywanych skrętów w narciarstwie carvingowym w mniejszym stopniu wykonywana jest poprzez hamowanie, a w większym poprzez regulowanie promienia skrętu.

Podstawowy skręt równoległy na nartach carvingowych

Skręt ten, ze względu no sposób prowadzenia nart, może być wykonany w sposób:

Cięty, wówczas, kiedy narty poruszają się wzdłuż krawędzi, bez ześlizgu.
Ślizgowy, kiedy, to piętki nart zataczają minimalnie większy łuk od dziobów nart w trakcie wykonywania skrętu Hamujący, kiedy narty przemieszczają się bocznie w trakcie wykonywanego skrętu.

Ze względu na warunki terenowe I umiejętności narciarza może nastąpić łączenie ww. Sposobów wykonania skrętu. Podczas wykonywania skrętu można płynnie przechodzić ze śladów ślizgowych do ciętych I odwrotnie. Jazda na nartach, ich prowadzenie uzależnione jest od indywidualnych upodobań narciarza I terenu, po którym się porusza.

Jak już wspomniałem na początku tego rozdziału, technika wykonania tego skrętu, wywodzi się z techniki klasycznego skrętu równoległego /patrz, P.N.N.Z. PZN / z pewnymi modyfikacjami /N.P.N.J.Na N.C./:

„bardziej poszerzona pozycja Ograniczone ruchy środka ciężkości w górę I w dół
Szybsze „włożenie się” w skręt, z wyraźnym skierowaniem kolan do środka.

Pozwala to na wywołanie skrętu tylko poprzez zmianę zakrawędziowania, bez odciążenia nart, a przez to na zredukowanie do minimum bocznego przemieszczania się nart, a więc prowadzenia ich śladem ślizgowym, czy nawet hamującym. O to właśnie w carvingu chodzi, by narty jechały do przodu.

Metodyka podstawowego skrętu równoległego

Podobnie jak w Programie Nauczania Narciarstwa Alpejskiego wyd. w 1992r. dla dojścia do podstawowego skrętu równoległego proponuje się trzy drogi, w zależności od sprawności i predyspozycji uczni:

Poprzez skręcanie w pozycji równoległej
Poprzez skręcanie w pozycji płużnej ( modyfikacja łuków płużnych )
Poprzez skręcanie wywołane w pozycji płużnej, a kończone w pozycji równoległej (modyfikacja
skrętów płużnych) o każdej z tych dróg podaje się cztery zestawy zadaniowe.

Droga 1, poprzez skręcanie w pozycji równoległej
Skręty do stokowe w pozycji równoległej.
Skręty w pozycji równoległej blisko linii spadku stoku.
Głębsze skręty w pozycji równoległej.
Skręty w pozycji równoległej o zmiennym promieniu

Droga 2, poprzez skręcanie w pozycji płużnej
Skręty w pozycji płużnej blisko linii spadku stoku.
Skręty w zwężonej pozycji płużnej blisko linii spadku stoku
Głębsze skręty w pozycji równoległej
Skręty w pozycji równoległej o zmiennym promieniu

Droga 3, poprzez skręty wywołane w pozycji płużnej, a kończone w pozycji równoległej Skręt w pozycji płużnej mniej więcej do linii spadku, następnie przejście do pozycji równoległej.
Skręty w pozycji płużnej, z przejściem do pozycji równoległej przed dojechaniem do linii spadku
Głębsze skręty w pozycji równoległej.
Skręty w pozycji równoległej o zmiennym promieniu.

Wybrane ćwiczenia I zadania w rozwinięciu dróg: 1, 2, 3.

Ad.1 - Skręcanie w pozycji równoległej

Skręty do stokowe w pozycji równoległej

Jazda na nartach w pozycji zrównoważonej, równoległej - szerokiej. Z najazdu w skos stoku, pochylanie kolan do stoku.

Ćwiczenie wykonywane z jednej I drugiej strony. Jeżeli kąt ustawienia nart w stosunku do płaszczyzny śniegu się zwiększa, wówczas promień wykonywanego łuku się zmniejsza. Obserwujcie ślady pozostawione na śniegu.

Jw. Zmieniając ustawienie ciała / pozycja niska, wysoka, wąska, szeroka /. Zwrócić uwagę na zmianę w zakresie ruchu kolan I bioder przy różnych ustawieniach ciała.

Zmieniać prędkość I kąt najazdu, aż do linii spadku stoku. Za każdym razem podjeżdżać możliwie najdalej pod stok.

Skręty w pozycji równoległej blisko linii spadku stoku.

Stojąc w miejscu na wypłaszczeniu terenowym na wprost linii spadku stoku pochylać kolana w jedną I w drugą stronę, sprawdzić krawędziowanie nart. Wykonać podpierając się kijami I bez podpierania.

Najechać na linię spadku stoku w pozycji równoległej, szerokiej. Pochylając kolano, lub kolana w jedną stronę docisnąć narty do śniegu. Po wykonaniu krótkiego skrętu odwrócić sytuację I rozpocząć skręcanie w przeciwnym kierunku. Zwrócić uwagę na równe ustawienie tułowia I panowanie nad prędkością.
Zmieniać częstotliwość ruchów.

Głębsze skręty w pozycji równoległej z wyraźnym odejściem od linii spadku

Skręcając blisko linii spadku stoku, wydłużyć wykonywane skręty. Stopniowo oddalać się od linii spadku stoku. Wykonanie kolejnych skrętów rozpocząć delikatnym przejściem z krawędzi na krawędź. Stopniowo zwiększać nacisk na narty, aż do pewnego, szybkiego I zdecydowanego przejścia z krawędzi na krawędź.

Wykonując skręty o średnim I dużym promieniu zmieniać pochylenie kolan I biodra do wewnątrz skrętu. Obserwować zmiany reakcji nart I wpływ na zmianę promienia skrętu. Opierać się na zewnętrznej narcie, wewnętrznej używać do utrzymania równowagi. W trakcie wykonywania skrętu bawienie się kolanami I biodrem podkręcając skręt, lub go nie dokręcając / girlandy /

Skręty w pozycji równoległej o zmiennym promieniu

Jechać skrętami o możliwie małymi promieniu. Zauważcie, iż wykorzystując jedynie taliowanie nart I krawędziowanie nie można wykonać skrętu o dowolnie małym promieniu. Należy pomóc nartom I obrócić je wykorzystując do tego celu aktywny obrót zewnętrznym kolanem I mniejsze lub większe odciążenie góra dół.
Jadąc długimi skrętami, zacieśnianie kolejnych skrętów, do zatrzymania się włącznie.

Jazda skrętami o zmiennym promieniu. Wykonując rytmiczne skręty przeplatać je kilkoma krótszymi lub dłuższymi skrętami.

Jw. Wykonując skręty o zmiennym promieniu, na stokach o różnym nachyleniu I śniegach o różnej konsystencji.

Ad. 2 - poprzez skręcanie w pozycji płużnej

Skręty w pozycji płużnej blisko linii spadku stoku

Stojąc w miejscu przyjąć pozycję płużną. Rozpychając piętki nart, zmieniać szerokość ustawienia ich tyłów.

jw. jadąc wzdłuż linii spadku stok. Przez rozpychanie piętek nart regulować prędkość jazdy, do zatrzymania się włącznie.

Stojąc w miejscu, przyjąć pozycję płużną. Przez ugięcie nogi w kolanie I naciśnięcie piszczelą na język buta narciarskiego, przenieść ciężar ciała na tę nartę. Czynność powtórzyć kilkakrotnie uginając raz jedno, raz drugie kolano.

Wykonać powyższe ćwiczenie jadąc w pozycji płużnej wzdłuż linii spadku stoku, aż do podjazdu pod stok I zatrzymania się. Powtórzyć to w jedną I drugą stronę. Zmieniać pochylenie zewnętrznego kolana do wewnątrz. Obserwować pracę narty I pozostawiony przez nią ślad na śniegu.

Jadąc w pozycji płużnej wzdłuż linii spadku stoku przenosić ciężar ciała z narty na nartę.

Wykonać kilka skrętów blisko linii spadku stoku. Prędkość regulować przez zmianę szerokości prowadzenia tyłów nart I zmianę promienia wykonywanego skrętu.

Skręty w zwężonej pozycji płużnej blisko linii spadku stoku

Wykonując skręty blisko linii spadku stoku, w pozycji płużnej, stopniowo rozszerzać prowadzenie dziobów nart I zawężać tyły, przechodząc w ten sposób do pozycji równoległej – szerokiej. Używanie kijów pomoże wam w utrzymaniu rytmu I odciążeniu.

W trakcie wykonywania skrętów zwiększać nacisk na zewnętrzną nartę I jej zakrawędziowanie.
Sterować prędkością jazdy przez zmianę promienia skrętu.
Stopniowo oddalać się od linii spadku stoku.
Głębsze skręty w pozycji równoległej I skręty w pozycji równoległej o zmiennym promieniu patrz: Ad.1

Ad. 3 = przez skręty wywołane w pozycji płużnej, a kończone w pozycji równoległej.

Skręt w pozycji płużnej mniej więcej do linii spadku stoku, następnie przejście do pozycji równoległej

Stojąc w miejscu przyjąć pozycję płużną. Rozpychając piętki nart, zmieniać szerokość ustawienia ich tyłów.

Jazda na nartach w pozycji zrównoważonej, równoległej – szerokiej. Z najazdu w skos stoku, pochylanie kolan do stoku. Ćwiczenie wykonywane w jedną I drugą stronę. Jeżeli kąt ustawienia nart w stosunku do płaszczyzny śniegu się zwiększa, wówczas promień wykonywanego łuku się zmniejsza. Obserwujcie ślady pozostawione na śniegu.

Skręt rozpoczynamy w pozycji płużnej. Stopniowo przenosimy ciężar ciała na nartę zewnętrzną przejeżdżając w ten sposób przez linię spadku stoku. W momencie, kiedy pewnie I stabilnie stoimy na narcie zewnętrznej, nartą wewnętrzną dojeżdżamy lub ją dostawiamy do ustawienia równoległego – szerokiego. Kończymy skręt jw. jadąc w pozycji równoległej - szerokiej podjeżdżając pod stok.

Wykonując kolejne skręty staramy się skracać czas jazdy pługiem przechodząc do pozycji równoległej w momencie przekraczania linii spadku stoku.

Skręty w pozycji płużnej, z przejściem do pozycji równoległej przed dojściem do linii spadku.
Zacieśnianie skrętów przez mocniejsze zakrawędziowanie / kolanami, biodrem / I silniejszy nacisk na nartę zewnętrzną. Przejście do pozycji równoległej przed przekroczeniem linii spadku stoku.

Zwiększając tempo wykonywanych skrętów, zbliżać się do linii spadku stoku, co ułatwi prowadzenie nart w pozycji równoległej – szerokiej. Należy mniej zaznaczać pozycję płużną, a do wykonania skrętu bardziej używać pracy kolan I nacisku na narty.

Kijami można wspomagać przejście z pozycji płużnej do równoległej I używać ich do zachowania rytmu.

W wykonywanych skrętach stopniowo oddalać się od linii spadku stoku.
Głębsze skręty w pozycji równoległej I skręty w pozycji równoległej o zmiennym promieniu patrz Ad.1

Przedstawione wyżej drogi, są propozycjami schematycznymi, pomagającymi wam w wyborze
kolejnych kroków na drodze do nabycia umiejętności jazdy podstawowym skrętem równoległym.
Kroki te, mogą być zmieniane I dopasowywane do indywidualnych predyspozycji uczniów /
fizycznych, psychicznych/, jak I do terenu, po którym się poruszacie”.

Poszerzenie doświadczeń z carvingiem

Po opanowaniu umiejętności:

Skręcania na stokach o różnym nachyleniu,
Skręcania na różnych gatunkach śniegu
Kontrolowania prędkości
Dysponujecie podstawową umiejętnością poruszania się na nartach w sposób bezpieczny I samodzielny. Możecie teraz rozpocząć dokształcanie się I poszerzanie swoich umiejętności w kierunku was interesującym. Może to być cała gama skrętów przedstawionych w Programie Nauczania Narciarstwa PZN stopnia średniego I wyższego. Skręty z poszerzenia / kątowego, równoległego, nożycowego / wspaniale nadają się do rozwijania waszych umiejętności narciarskich. Należy jednak pamiętać o modyfikacjach przedstawianych w /N.P.N.J.naN.C/, związanych z poszerzoną pozycją, ograniczeniem ruchu środka ciężkości / góra, dół /, szybsze przejście z krawędzi na krawędź I dociążenie zewnętrznej narty.

Droga do świadomie zdrowej, ochronnej, relaksującej, nieobciążonej jazdy

Wielu z was korzystać z narciarstwa będzie jedynie w trakcie sporadycznych, kilkudniowych wypadów w góry, dla tego jazda wasza z jednej strony będzie miała charakter trochę zwariowany I szalony, z drugiej zaś męczący I narażony na kontuzje.

Wiadomo, iż odpowiednie fizyczne i kondycyjne przygotowanie się do sezonu przy dzisiejszej bieganinie życia codziennego graniczy z cudem. Należy z powagą podejść do samego siebie I do możliwości, którymi dysponujemy. W górach zmiana ciśnienia, wysokości, temperatury zawsze ma wpływ na nasze samopoczucie.

Narty carvingowe ułatwiają jazdę, ale nie zawsze robią ją lżejszą I mniej ryzykowną. Czasami wręcz przeciwnie, narciarze będąc pod wrażeniem łatwości prowadzenia nart, zapominają o prędkości I zmęczeniu. Zwiększa to możliwość zaistnienia wypadku I kontuzji.

W chwili obecnej, przy wykorzystaniu nart carvingowych skrętem ciętym może jechać każdy, nawet średnio wtajemniczony narciarz. Nie trzeba się bardzo rozpędzać, a przyjemność z wycinania skrętów można już osiągnąć przy niewielkich prędkościach.

Wykorzystując w odpowiedni sposób „ samosterowanie „ nart, zmniejszacie wasz wysiłek a zaoszczędzoną w ten sposób energię włożyć możecie w odpowiedni wybór toru przejazdu.

Prowadzenie nart w jeździe nie zawsze musi być w sposób cięty, jeżeli zmęczenie wam na to nie pozwala, zmniejszajcie zakrawędziowanie nart, prostujcie się I przyjmujcie relaksujący sposóbjazdy. Zmieniajcie swoje ustawienie, promień wykonywanych skrętów i prędkość.

Zawsze myślcie o tym czy sami jeszcze możecie, czy dysponujecie wystarczającą siłą na dokończenie następnego skrętu, zjazdu, dnia na nartach. Wy sami wyznaczacie granice swoich możliwości, a nie znajomi I otoczenie, w którym się znajdujecie. Czasami lepiej jest odpocząć izakosztować promieni słonecznych, lub dobrego piwa, czekając na resztę sprawniejszego towarzystwa, niż czekać na siebie w poczekalni szpitalnej.

Carving zachowawczy:

Dla osób preferujących jazdę ekonomiczną, spokojną, nie męczącą polecany jest carving zachowawczy. Z narciarstwa tego mogą korzystać osoby będące w trakcie rehabilitacji, osoby starsze mające problemy ze stawami, krążeniem czy wydolnością fizyczną. Osoby te zmuszone są do zwiększonej kontroli swojego zmęczenia I jazdy. Do zjazdów powinni wybierać trasy łatwe, wykonywać skręty o średnim I dużym promieniu na małej prędkości.

Osoby te z uwagi na stan swojego zdrowia czują się bardziej zagrożone niż osoby dysponujące pełną sprawnością fizyczną. Muszą dokładniej kontrolować prowadzenie nart, wybierać odpowiedni dla siebie tor przejazdu, nie rozpędzać się, zwracać dodatkową uwagę na otoczenie.

Jeżdżąc na nartach, miejcie na uwadze nie tylko swoją przyjemność. Zwracajcie uwagę czywasze zachowanie nie stwarza nawet pozornego zagrożenia dla innych osób przebywających na stoku.

W jaki sposób jazda na nartach carvingowych może ułatwić jazdę I stworzyć ją bezpieczniejszą?

Krótsze narty – ułatwiają poruszanie się na nich, wykonywanie skrętu I sterowanie nim.

Szersza pozycja – ułatwia utrzymywanie równowagi, ewentualność podpierania się wewnętrzną nartą w trakcie wykonywanych skrętów.

Wyższa pozycja - zmniejsza obciążenie stawów I napięcie mięśni.

Wbicie kija – ułatwia rozpoczęcie skrętu

Pozycja zrównoważona – zmniejsza napięcie w mięśniach I wysiłek wkładany w jazdę

Carving w rehabilitacji:

W celu stworzenia możliwości korzystania z narciarstwa osobom w pewnym stopniu upośledzonym ruchowo i psychicznie wprowadzać można narciarstwo do programu ich rehabilitacji ruchowej. Odbywać się to może jedynie za zgodą lekarza I z współpracą rehabilitanta.

Poruszanie się na nartach związane jest z pozytywnymi emocjami, które dopingując pozwalają na przełamywanie oporów I trudności w wykonywaniu ruchów u osób upośledzonych.

Narciarstwo tradycyjne, z uwagi na trudność wykonania pierwszych skrętów, zmniejszało zakres jego wykorzystania w tym kierunku. Carving, ze swoimi udogodnieniami otwiera nowe możliwości:

Krótsze narty pozwalają na swobodniejsze ich obracanie, przestawianie

Szersze narty, przez zwiększone pole podparcia ułatwiają zachowanie równowagi

Szersza pozycja w jeździe ułatwia utrzymanie równowagi

Łatwość wywołania i wykonania skrętu ułatwia jazdę i sterowanie prędkością

Chętnych do poszerzenia swoich wiadomości z tego tematu, odsyłam do Zakładu Sportów Zimowych we Wrocławiu. W zakładzie tym, narciarstwo zjazdowe wprowadza się do programu rehabilitacji ….

Carving nie tylko na nartach carvingowych.

Idea przedstawiana tutaj, związana z narciarstwem carvingowym nie musi być związana tylko i wyłącznie ze sprzętem carvingowym. Od wielu już lat ludzie nie dysponując takim sprzętem,
jakim my dysponujemy, dążyli do jazdy na nartach śladem ciętym, wykorzystując I udoskonalając pracę nart.

Większość z przedstawionych tutaj założeń I rozwiązań technicznych z powodzeniem wykorzystać można w jeździe na nartach tradycyjnych. One również pracują podczas wykonywania skrętów, wyginają się, tną, jadą wzdłuż krawędzi.
Kosztowność zakupu nowego sprzętu carvingowego nie pozwoli wielu z was na dokonanie takiego zakupu. Wykorzystajcie zawarte w tej pracy informacje I wprowadźcie je w życie.

Stosując nawet swój tradycyjny sprzęt narciarski, poszerzycie swój zakres umiejętności narciarskich. Wykorzystujcie swoje narty, ich krawędzie. Pracujcie kolanami, biodrami, stawem skokowym, a jeździe waszej na pewno przybędzie stabilności I pewności.

Fun Carving

Fun carving jest zabawą I nowym doświadczeniem dla wszystkich, którzy się z narciarstwemzetknęli. Każde spotkanie z tym rodzajem narciarstwa może przynieść nowe wrażenia, nowe doświadczenia. Nie ważne jest krawędziowanie, odciążanie, obracanie. Tutaj nie ma zasad i ustaleń. To jest zabawa, bez ograniczeń I zahamowań.

Ważny jest kontakt wasz ze sprzętem, nartami. Sprzęt, którym dysponujecie daje wam pełną swobodę wyboru tego, co I jak chcecie robić. Poznawanie nart, ich możliwości da wam motywację do głębszego odkrywania siebie i swoich możliwości.

Przedstawiane w fun carvingu „ obszary ruchowe „ pokazują wam tylko kierunki, ich zarysy, w których można się rozwijać. Od waszych indywidualnych predyspozycji I wyobraźni zależeć będzie, co odkryjecie, dokąd zajdziecie. Spektrum idei w tej części narciarstwa jest otwarte dla was. Nic nie jest stanowczo określone I normowane.

Fun carving przedstawia się w trzech obszarach:

solowy carving
grupowy carving
terenowy carving

Solowy carving

Narciarz sam eksperymentuje z różnymi technicznymi I zabawowymi formami ruchu :

Pendel - carven /wahadło/ szybkie rytmiczne wahadłowanie kolanami pod tułowiem, podczas gdy tułów w miarę możliwości porusza się w linii prostej w dół. Fascynacja krótkimi skrętami.

Pendolino - carving zachowując relatywnie prostą pozycję tułowia, wychylanie się do środka skrętu celem krawędziowania I przeciwdziałania sile odśrodkowej

Stickless - carving jazda na nartach nie tylko bez używania kijów narciarskich, ale całkiem bez nich. Frajda polega na tym, żeby dać sobie radę bez „organu dotyku” – kije I przy tym stabilizować pewne ułożenie w skręcie.

Alpha - carving - wykonując skręt z ekstremalnym łukiem, przekręcić skręt tak, aby siłą rozpędu przejechać pod stok, przekraczając w ten sposób linię spadku stoku. Dokończyć skręt zjeżdżając w dół stoku w kierunku, w którym rozpoczynaliśmy skręt. Ślad pozostawiony na śniegu będzie miał kształt greckiej litery

Snowtouch - carving - jest to ekstremalna forma Stickless – carvingu z ekstremalnym ułożeniem w skręcie, przy którym jedna albo obie ręce dotykają śniegu po wewnętrznej stronie.

Knife - carving - celem jest tutaj wykonywanie precyzyjnie, jak nożem „wykrojonych” skrętów. Najbardziej pociągająca jest w tym dynamika I precyzja wykonywanego skrętu.

Bojen - carving - można porównać z narciarstwem wodnym, gdzie narciarz maksymalnie wkłada się w skręt, następnie dzięki mocnemu pociągnięciu motorówki, nabiera prędkości do ominięcia następnej boi. Podobnie jest tutaj, narciarz musi szybko zmienić pozycję w skręcie, aby odpowiednio wykorzystać dynamikę zjazdu w celu objechania plastycznych boji ustawionych na śniegu.

Podobnie jak w narciarstwie sportowym boje nadają kierunek przejazdu. Daje się tutaj dużo możliwości. Można ustawić uliczkę „ bojową „ I przez to dokładnie ustalić promienie skrętów i trasę przejazdu. Można boje ustawić w formie slalomu, gdzie narciarz dobiera trasę swojego przejazdu według boji. Można ustawić kilka boji koło siebie i dać możliwość wyboru narciarzowi głębokości wykonania skrętu.

Grupowy carving:

Narty carvingowe, ze względu na łatwość w prowadzeniu, umożliwiają poruszanie się na nich parami, lub w większych grupach. Jazda taka była również możliwa na nartach tradycyjnych, jednakże narty carvingowe znacznie ułatwiają wykonywanie takich ewolucji.

Carving ramię w ramie - jest to jazda wykonywana parami obok siebie. Precyzyjne wykonanie skrętu ułatwia utrzymywanie stałych odległości między sobą. Zamiast ramię w ramię, do trzymania się można używać tyczki slalomowe. Ewolucję tą można wykonywać również w trójkę, czwórkę.

Walc carving – jeżdżący trzymają się końcówek kijów lub tyczki I kręcą kółka. W ewolucji tej interesujące są zmiany oddziaływania I odczuwania siły odśrodkowej z siłą trzymania się partnera.

Tańczący carving – jadąc na płaskim I dobrze przygotowanym stoku na przeciwko siebie, jeden przodem drugi tyłem, trzymając się za ręce.

Terenowy carving

Wychodząc z założenia: na nartach carvingowych zjedziemy wszędzie, lecz nie zawsze skrętem carvingowym, zrozumiemy, iż mając do dyspozycji sprzęt carvingowy możemy go wykorzystać na wiele sposobów. Nie tylko wycinanie skrętów nas przecież interesuje. Jazda po dzikich nie przygotowanych terenach, lasach, głębokim śniegu.

Dynastar w zeszłym roku wypuścił wiele mówiącą nartę 4 x 4, czyli napęd na cztery kółka.

Zazwyczaj samochody tej klasy wjeżdżają tam gdzie już inne nie mogą, tak też jest z nartami.

Narty carvingowe ze względu na swoją budowę / długość, szerokość, taliowanie / lepiej zachowują się w terenie od nart tradycyjnych. Można je łatwiej I szybciej obrócić, przestawić, zakręcić nimi.

Różnice te wyraźnie widać w jeździe po głębokim śniegu. Szerokie dzioby ułatwiają prowadzenie nart I zmniejszają możliwość zatapiania się nart w śniegu, są krótsze a tym samym poręczniejsze, mocne taliowanie ułatwia ich prowadzenie. Jazda na nartach carvingowych w tych warunkach staje się łatwiejsza I przyjemniejsza.

 Marek Ogorzałek (1998)